Gibson & Ashdown - coś z nimi nie tak?

[Alfik]

Ciekawsze było dla mnie to, że według Łukasza Spyder bardzo ułatwia granie, bo sam w sobie kompresuje dźwięk. Dla mnie to akurat dobrze, bo raczej chujowo gram, ale dla porównania pograłem chwilę na Łukaszowym Ampegu SVT - faktycznie, zupełnie inna bajka, piękna rzecz. Tyle, że nie wybacza najmniejszych błędów.

Reasumując: sprzęty sprawdzone w warunkach frontowych, jestem z nich bardzo zadowolony.

SVT Classic wybacza wszystkie możliwe błędy - to wzmacniacz wręcz stworzony do tego - potężna kompresja i bardzo przyjazny wszystkim niechlujstwom wykonawczym atak.


Oczywiście Ampeg pozostanie klasyką i kocham go w każdej w pełni lampowej odmianie. Zwracam jedynie uwagę, że pisanie o nim, że nie wybacza błędów drastycznie mija się z prawdą.

Co zaś do samych ashdown-ów one brzmią po prostu mało szlachetnie i bez wyrazu ani to szybki i twardy HIFI pokroju Demetera ani piękny rasowy ryczący przesterem Ampeg, Hiwatt czy Marshall albo Matamp.
Jak miałbym zagrać za ashdownie koncert to bym nie narzekał - dobrą skuteczną barwę można ustawić w 30 sec na każdym wyższym modelu.

Do studia na nagranie płyty bym nie zabrał. Słowem skuteczna klasa średnia i nic więcej.

Co zaś do Gibsonów to bardzo dobre wręcz doskonałe basy ale aby się odezwać wymagają mocnego grania kością, a ja niestety nie umiem i nauczyć się nie zamierzam bo się prywatnie brzydzę plastikiem

Jak bym grał kością to ripperek i thunderbird na pewno byłby w mojej kolekcji.

EB z kolei są bardzo specyficzne jak ktoś lubi taki takie brzmienie to trudno je czymś innym zastąpić.

Wszystkie nagrywane przeze mnie stare basy Gibsona generalnie działały bardzo dobrze w miksie - zwłaszcza grane przez lampowe graty.